نقدشوندگی، سَبک سرمایه‌گذاری؟

به زعم شارپ (1992) سبک سرمایه‌گذاری از چهار ویژگی برخوردار است: (1) قبل از وقوع، قابل تشخیص است (2) به سادگی از بین نمی‌رود (3) راهکاری ارزشمند است (4) هزینه آن پایین است. هدف پژوهش حاضر آن است که ویژگی‌های چهارگانه فوق را در مورد نقدشوندگی در بورس اوراق بهادار تهران به بوته آزمون گذارد. برای این منظور نمونه‌ای متشکل از شرکت‌های بورس مذکور طی سال‌های 1379 تا 1389 مورد بررسی قرار گرفته است. جهت آزمون ویژگی‌های فوق از رویکرد تحلیل پرتفوی تک‌بعدی و دوبعدی و رگرسیون استفاده گردیده است. نتایج حاصله نشان می‌دهد با وجود آن‌که مبنای طبقه‌بندی سهام به پرتفوی‌های با سطوح مختلف نقدشوندگی، گردش سهام سال گذشته است تا بدین نحو، ویژگی "قبل از وقوع قابل شناسایی باشد"، برآورده گردد، بازده پرتفوی‌های حدی مبتنی بر نقدشوندگی در مقایسه با سایر سبک‌ها ناچیز است. نتایج حاصله موید عملکرد برتر راهبرد سرمایه‌گذاری مبتنی بر نقدشوندگی نبوده و لذا ویژگی "فائق آمدن بر بازار" سبک نقدشوندگی در بورس اوراق بهادار تهران تایید نمی‌گردد. با این حال در برخی موارد می‌توان با تلفیق نقدشوندگی و سایر سبک‌های سرمایه‌گذاری شناخته شده بر بازار فائق آمد. مطابق یافته‌های پژوهش، نقدشوندگی حاوی محتوای اطلاعاتی فراتر از سایر سبک‌های سرمایه‌گذاری نبوده لذا نمی‌توان آن را "راهکاری ارزشمند" تلقی نمود. با عنایت به این‌که حدود نیمی از سهام موجود در پرتفوی‌های مبتنی بر نقدشوندگی در اثر تجدید ساختار دستخوش تغییر پرتفوی می‌گردد لذا مدیریت منفعل راهبرد اخیر مقدور نبوده و نمی‌توان "هزینه پایین معاملات" آن را تایید نمود. همچنین، نقدشوندگی به عنوان عامل ریسک حائز ارزش نبوده و صرفاً ترکیب خطی عوامل ریسک احصاء شده ذیل سایر مدل‌های قیمت‌گذاری دارایی است.